Γουινέα

I

Παράκτια εδαφική ζώνη στην Αφρική που περιβάλλει τον ομώνυμο κόλπο. Χωρίζεται από το δέλτα του ποταμού Νίγηρα σε δύο τμήματα, τη βόρεια Γ. και τη νότια Γ. Πρόκειται για χαμηλή ακτή, που ανεβαίνει προς το εσωτερικό με αναβαθμίδες, με συχνές αμμώδεις σύρτεις, πίσω από τις οποίες υπάρχουν πολυάριθμες λιμνοθάλασσες, παράλληλες ή κάθετες προς την ακτή. Η ζώνη χαρακτηρίζεται από υγρό, μουσωνικό κλίμα, με υψηλές θερμοκρασίες και άφθονες βροχοπτώσεις, κυρίως καλοκαιρινές. Οι βροχές αυτές οφείλονται στον σχηματισμό κυκλωνικών περιοχών στη Σαχάρα, που προκαλούν ρεύματα αέρα από τον Κόλπο της Γ. και κατά συνέπεια είναι φορτωμένα υγρασία. Οι χώρες που την αποτελούν πολιτικά είναι η Λιβερία, η Ακτή Ελεφαντοστού, η Γκάνα, το Τόνγκο, η Μπενίν, η Νιγηρία, το Καμερούν, η Ισημερινή Γ., η Γκαμπόν, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, η Δημοκρατία του Κονγκό και η Αγκόλα.

Κόλπος της Γ. Είναι ο μεγαλύτερος κόλπος της Αφρικής. Σχηματίζεται από τον Ατλαντικό ωκεανό και εκτείνεται από το ακρωτήριο Πάλμας (4° 22’ Β, 7° 43’ Δ) έως το ακρωτήριο Λοπές (0° 38’ Ν, 8° 42’ Α). Σύμφωνα όμως με άλλους γεωγράφους τα νότια όριά του θα έπρεπε να μετατεθούν 15° νοτιότερα, στη νοτιοδυτική Αγκόλα. Στον Κόλπο της Γ. εκβάλλουν οι ποταμοί Βόλτα, Ογκοουέ και Νίγηρας. Ο τελευταίος, με ένα τεράστιο δέλτα, δημιουργεί δύο μικρότερους κόλπους μέσα στον Κόλπο της Γ., τον Κόλπο Μπενίν και τον Κόλπο της Μπιάφρα. Στον Κόλπο της Γ., που διασχίζει από τα Δ προς τα Α ένα ρεύμα ζεστού νερού (ρεύμα της Γ.) υπάρχουν διάφορα νησιά ηφαιστειογενούς φύσης, που βρίσκονται σε μία ευθεία τεκτονική γραμμή με κατεύθυνση από ΒΑ προς ΝΔ, η οποία αποτελεί συνέχεια των ηφαιστείων του Καμερούν. Κυριότερα από τα νησιά αυτά είναι τα Φερνάντο Πόο, Ανομπόν, Άγιος Θωμάς και Πρίγκιπας.

II

Επίσημη ονομασία: Δημοκρατία της Γουινέας

Παλαιότερη ονομασία: Γαλλική Γουινέα

Έκταση: 245.857 τ.χλμ

Πληθυσμός: 7.955.710 κάτ. (2002)

Πρωτεύουσα: Κονακρί (1.587.596 κάτ. το 2002)Κράτος της δυτικής Αφρικής. Συνορεύει ΒΔ με τη Γουινέα-Μπισάου, Β με τη Σενεγάλη, ΒΑ με το Μάλι, ΝΑ με την Ακτή Ελεφαντοστού, Ν και ΝΔ με τη Λιβερία και τη Σιέρα Λεόνε, ενώ Δ βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό.Τα σύνορα της Δημοκρατίας της Γ. είναι εκείνα του πρώην εδάφους της ΑΟF (Γαλλικής Δυτικής Αφρικής), που χαράχθηκαν με τη συμφωνία του 1882 μεταξύ Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας. Η χώρα αποτελεί κράτος-μέλος του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας.Η Γ. διοικητικά διαιρείται στις εξής 33 περιφέρειες (αναφέρονται κατ’ αλφαβητική σειρά, ενώ πρωτεύουσες τους είναι οι ομώνυμες πόλεις· δεν αναφέρονται στοιχεία πληθυσμού, επειδή η τελευταία απογραφή είναι του 1983, με μεγάλη απόκλιση από τη σημερινή κατάσταση): Γιομού (Υomou), Γκαουάλ (Gaoual), Γκουεκεντού (Gueckedou), Κανκάν (Κankan), Κερουανέ (Κerouane), Κιντιά (Κindia), Κισιντουγκού (Κissidougou), Κογιά (Coyah), Κουμπία (Κoubia), Κουνταρά (Κoundara), Κουρουσά (Κouroussa), Λαμπέ (Labe), Λελουμά (Lelouma), Λολά (Lola), Μακεντά (Μacenta), Μαλί (Μali), Μαμού (Μamou), Μαντιανά (Μandiana), Μπεϊλά (Βeyla), Μποκέ (Βoke), Μποφά (Βoffa), Νταλαμπά (Dalaba), Νταμπολά (Dabola), Ντινγκουιραϊέ (Dinguiraye), Ντουμπρεκά (Dubreka), Πιτά (Ρita), Σιγκουιρί (Siguiri), Τελιμελέ (Τelimele), Τουγκουέ (Τougue), Τσερεκορέ (Νzerekore), Φαρανά (Faranah), Φορεκαριά (Forecariah), Φριά (Fria), καθώς και μία ειδική ζώνη, την Κονακρί (Conakry).Η χώρα εθνολογικά συντίθεται από διάφορες ομάδες. Η μεγαλύτερη από αυτές είναι των Φουλανί (περ. 40%) και ακολουθούν οι Μαλίνκε (30%), οι Σούσου (20%) και μικρότερες φυλές σε ποσοστό 10%.Το σύνταγμα της Γ., που δημοσιεύθηκε το 1958 με την ανεξαρτητοποίησή της από τη Γαλλία, ήταν προεδρικού τύπου με την τυπική δομή των κοινοβουλευτικών καθεστώτων. Η πολιτική εξέλιξη της χώρας μετά το 1958 τόνισε, ωστόσο, τις εκτελεστικές εξουσίες και τις εξουσίες του μοναδικού κόμματος, του Δημοκρατικού Κόμματος της Γ. –με δομή μαζικού μαρξιστικού κόμματος– σε βάρος των προνομίων του κοινοβουλίου. Ο πρώτος πρόεδρος της χώρας Σεκού Τουρέ παρέμεινε στην εξουσία έως τον θάνατό του, το 1984, οπότε ανέλαβε στρατιωτική ηγεσία. Το 1990 ψηφίστηκε νέο σύνταγμα, αλλά η πολιτική κατάσταση στη χώρα εξακολουθεί να είναι ρευστή. Σύμφωνα με τις νέες συνταγματικές ρυθμίσεις ο πρόεδρος εκλέγεται με καθολική λαϊκή ψηφοφορία και ασκεί τα εκτελεστικά του καθήκοντα για πέντε χρόνια. Ο πρωθυπουργός και το υπουργικό συμβούλιο διορίζονται από τον πρόεδρο. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από την εθνοσυνέλευση αποτελούμενη από 114 μέλη, που εκλέγονται απευθείας από τον λαό επίσης για πέντε χρόνια.Παρά τη ρευστή πολιτική κατάσταση στη χώρα, έχουν ιδρυθεί εννέα κόμματα, από τα οποία κυρίαρχα του πολιτικού τοπίου είναι το Κόμμα Ενότητας και Προόδου του προέδρου Κοντέ, ο Αγώνας για τον Λαό της Γ., το Κόμμα για Ανανέωση και Πρόοδο και η Ένωση για τη Νέα Δημοκρατία. Αρχηγός του κράτους είναι από το 1998 ο Λανσανά Κοντέ (Lansana Conté), ενώ καθήκοντα πρωθυπουργού εκτελεί ο Λαμίν Σιντιμέ (Lamine Sidimé).Το δικαστικό σύστημα της Γ. βασίζεται στο αντίστοιχο γαλλικό και προβλέπει δύο πρωτοβάθμια δικαστήρια (στο Κονακρί και στο Κανκάν) και ειρηνοδίκες με περιορισμένη αστική και ποινική δικαιοδοσία. Δικαιοδοτικά όργανα ανώτερου βαθμού αποτελούν το εφετείο, το ανώτατο δικαστήριο για τα πολιτικά εγκλήματα και το ακυρωτικό δικαστήριο που εκτελεί επίσης καθήκοντα συμβουλίου επικρατείας.. Επίσημη θρησκεία του κράτους είναι η μουσουλμανική (85%). Οι χριστιανοί αντιπροσωπεύουν το 8% των πιστών, ενώ ένα μέρος του πληθυσμού (7%) πρεσβεύει ανιμιστικές θρησκείες.Μετά την ανεξαρτησία η εκπαίδευση είναι δωρεάν και υποχρεωτική και διαρκεί έξι χρόνια. Από το 1962 όλα τα ιδιωτικά σχολεία έχουν εθνικοποιηθεί. Η ανώτερη και η ανώτατη εκπαίδευση παρέχονται στα δύο πανεπιστήμια που εδρεύουν στην πρωτεύουσα Κονακρί και στην πόλη Κανκάν καθώς και σε 21 ακόμη ιδρύματα.Ο στρατός της Γ. το 2001 αριθμούσε στο σύνολό του 891.166 μέλη. Παλαιότερα, οι στρατιωτικές μονάδες ήταν εξοπλισμένες με όπλα σοβιετικής, τσεχοσλοβακικής και κινεζικής προέλευσης, αλλά από το 1984 ο εξοπλισμός προέρχεται από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.Ο τομέας της υγείας και της πρόνοιας παρουσιάζει στη Γ. διαρθρωτικά προβλήματα, παρόμοια με εκείνα των κρατών της ευρύτερης περιοχής της δυτικής Αφρικής. Περίπου το 4% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος διατίθεται ετησίως για την κάλυψη των σχετικών με την υγεία αναγκών του πληθυσμού.Από γεωμορφολογική άποψη, η Γ. χαρακτηρίζεται κατά μεγάλο μέρος από υψίπεδα και ορεινούς όγκους μέσου ύψους, ενώ οι πεδιάδες είναι περιορισμένες στην παράκτια λωρίδα, καθώς και σε λίγες κοιλάδες που βρίσκονται σε αντιστοιχία με τους ποταμούς που κατέρχονται από τις δυτικές πλαγιές του Φουτά Τζαλόν. Το Φουτά Τζαλόν είναι ένας ορεινός όγκος που βρίσκεται στο νοτιοδυτικό κράσπεδο του σουδανικού υψιπέδου. Εκεί επικρατούν οριζόντια στρώματα πυριτολιθικών ψαμμιτών, αρκετά διαπερατά, η διαφορετική μετατόπιση των οποίων εξαρτάται από την παρουσία εισδυτικών πετρωμάτων (διοριτών, γάββρων), που μαρτυρούν μια πυριγενή δραστηριότητα χρονολογούμενη από το τριτογενές. Γι’ αυτό επικρατούν οι πεδινές επιφάνειες που, μολονότι ανυψώθηκαν από μια τεκτονική κίνηση, δεν σχηματίζουν συνεχή πεδιάδα, αλλά διαδοχή ραχών και κοιλάδων· στις περιφερειακές λωρίδες εμφανίζονται λοφώδη ανάγλυφα που μάλλον είχαν μεγαλύτερη έκταση στο παρελθόν, όταν δεν είχε αρχίσει ακόμα η διαβρωτική δράση στην ιζηματογενή επικάλυψη.

Προς τα δυτικά το ανάγλυφο χαμηλώνει απότομα, με αναβαθμίδες προς την παράκτια περιοχή, που γέμισε το τεταρτογενές από την ποτάμια ιζηματαπόθεση και υπέστη μια θαλάσσια κλίση, η οποία διαρκεί ακόμα και σήμερα και στην οποία οφείλεται ο σχηματισμός των νησιών που κρασπεδώνουν τις ακτές. Στα ανατολικά το Φουτά Τζαλόν κλίνει αντίθετα προς τα εκτεταμένα λατεριτικά υψίπεδα που σχηματίζουν την ακραία δυτική παραφυάδα του σουδανικού υψιπέδου. Στα νοτιοανατολικά ο ορεινός όγκος συνεχίζεται με μια σειρά αναγλύφων παράλληλων προς την ηπειρωτική ακτή, που αντιπροσωπεύονται από κρυσταλλικούς όγκους, οι οποίοι αναδύονται ανάμεσα σε ομοιόμορφα υψίπεδα, με μεγαλύτερη κορυφή την Πικ ντε Τιμπ και στο νοτιοανατολικό άκρο τα όρη Νίμπα.Το έδαφος της Γ. –τμήμα της μεγάλης περιοχής που βρέχεται από τον Ατλαντικό και γίνεται ενιαία μονάδα χάρη στη γειτνίασή της με τον ωκεανό– περιλαμβάνει τον ορεινό όγκο του Φουτά Τζαλόν και τμήμα των νοτιότερων αναγλύφων μέχρι τα όρη Νίμπα. Τα ανάγλυφα αυτά, που αποτελούν τη ράχη η οποία χωρίζει τη λεκάνη του Νίγηρα από την ατλαντικογουινεϊκή, σχηματίζουν με τις παράκτιες πεδιάδες μια φυσική περιοχή που οι αποικιακές διαιρέσεις διαμέλισαν πολιτικά, ώστε άφησαν στη Γ. ένα μάλλον περιορισμένο παράκτιο μέτωπο (περ. 280 χλμ.) που περιλαμβάνεται ανάμεσα στα κράτη της Γουινέας-Μπισάου και της Σιέρα Λεόνε.

Το Φουτά Τζαλόν χωρίζει καθαρά την παράκτια περιοχή από τα ανατολικά υψίπεδα. Παρατηρείται έτσι μια συνεχής αλλαγή του τοπίου καθώς απομακρυνόμαστε από την ακτή, γι’ αυτό και μπορούν να διακριθούν πέντε καλά διαφοροποιημένες περιοχές: η κάτω παράκτια Γ., η δασική Γ., το ανάγλυφο του Φουτά Τζαλόν, η άνω σουδανική Γ. και το ανάγλυφο της Νίμπα.

Η κάτω Γ. βρέχεται από τη θάλασσα με μια χαμηλή, αμμώδη και βαλτώδη ακτή, ελαφρά αρθρωμένη από τα λείψανα κοιλάδων που καταβυθίστηκαν σε πρόσφατες εποχές. Είναι πλούσια σε νησιά, αρχαίους λόφους που αναδύονται από τη θάλασσα, μερικές φορές ενωμένα σε μικρά αρχιπελάγη. Διάφοροι ποταμοί χαρακτηρίζουν το παράκτιο αυτό τοπίο, που μόνο σε δύο σημεία είναι βραχώδες, κοντά στο ακρωτήριο Βεργκά (σχίστες και χαλαζίτες) και στην Κονακρί (γρανίτες).

Η δασική Γ. εκτείνεται προς το εσωτερικό, ανάμεσα στη λωρίδα των μαγκρόβιων σχηματισμών και στο βουνό. Σχηματίζεται από μια προσχωσιγενή παράκτια πεδιάδα, πιο ευρεία στο νότιο τμήμα, που στα βόρεια συνδέεται βαθμιαία με τον ορεινό όγκο του Φουτά Τζαλόν. Κλεισμένη στο πίσω μέρος της από τα ανάγλυφα αυτά, η δασική Γ. είναι εκτεθειμένη στους θαλάσσιους ανέμους, με άφθονες βροχές και ομοιόμορφες θερμοκρασίες, ενώ παρουσιάζει και οργιαστική βλάστηση.

Η περιοχή του Φουτά Τζαλόν αποτελείται από έναν όχι πολύ ψηλό ορεινό όγκο, που σχηματίζει το νοτιοδυτικό κράσπεδο του σουδανικού υψιπέδου και δημιουργεί, εκτός από τους ποταμούς που προσελκύονται από τα βόρεια βαθύπεδα, τους πολυάριθμους ποταμούς που εκβάλλουν άμεσα στον Ατλαντικό ωκεανό.

Οι τελευταίοι αυτοί, που συνοδεύονται συχνά από δάση που σχηματίζουν στοές, έχουν χαράξει βαθιά τον ορεινό όγκο, ο οποίος σε μερικά σημεία παίρνει γραφικές μορφές, με βραχώδεις όγκους που σπάζουν τη μονοτονία των πεδινών επιφανειών. Επειδή το Φουτά Τζαλόν δέχεται για μερικούς μήνες τον άνεμο χαρματάν, η βλάστηση αντιπροσωπεύεται από σαβάνες και, στις πιο ψηλές ζώνες, από λειμώνες.

Η άνω σουδανική Γ., που χωρίζεται με την κάτω Γ. από το Φουτά Τζαλόν, έχει ως κέντρο βάρους της τον Νίγηρα. Μεγάλες εκτάσεις καλύπτονται από λατεριτικά εδάφη, με ομοιόμορφα οροπέδια, που κλίνουν προς τα βορειοανατολικά, τα οποία προαναγγέλλουν ήδη το κλίμα (με μια μεγάλη ξηρή εποχή και πολύ υψηλές ανοιξιάτικες θερμοκρασίες).Το κλίμα της Γ. είναι μουσωνικού τύπου, τυπικό όλης της ευρύτερης περιοχής λόγω των εναλλασσόμενων εποχιακών ανταλλαγών ανάμεσα σε ωκεάνιες και σε ηπειρωτικές μάζες αέρα. Χαρακτηρίζεται από μια καθαρή αντίθεση ανάμεσα σε ξηρή και βροχερή εποχή· η ποσότητα των βροχοπτώσεων ελαττώνεται από την ακτή προς το εσωτερικό.

Η αρχή των βροχών στη χώρα συμπίπτει με την αλλαγή των ανέμων. Ενώ μέχρι τον Απρίλιο φυσά από τις εσωτερικές περιοχές ο χαρματάν, θερμός και ξηρός άνεμος που προέρχεται από τη Σαχάρα, που αντιστοιχεί στους βορειοανατολικούς αληγείς, από τον Μάιο αρχίζουν να φυσούν νοτιοδυτικοί ωκεάνιοι άνεμοι, που φέρνουν λιγότερο υψηλές θερμοκρασίες και υγρασία.

Οι θερμικές διακυμάνσεις είναι περιορισμένες ή ανύπαρκτες στην παράκτια λωρίδα.Σε σχέση με το κλίμα και τη μορφολογία της Γ., αλλάζει επίσης και η φυσική φυτική επικάλυψη. Πράγματι, την αμφίβια ζώνη κατά μήκος της ακτής, όπου υπάρχουν μαγκρόβιοι σχηματισμοί, διαδέχεται η δασική ζώνη που εκτείνεται μέχρι τα πρώτα ανάγλυφα. Πρόκειται για ένα υγρό δάσος με δέντρα, όπως ο έβενος, που έχουν ψηλό κορμό, πλούσιο σε πολύτιμα συστατικά. Το δάσος εκτείνεται προς τα ανάγλυφα με μέλη που κρασπεδώνουν τους ποταμούς (δάση που σχηματίζουν στοές) και περνά τέλος στη δενδρώδη και στη θαμνώδη σαβάνα (ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα, κατά μήκος του Νίγηρα). Στις πιο υψηλές ζώνες του Φουτά Τζαλόν το δάσος παραχωρεί τη θέση του στους λειμώνες.

Η σαβάνα, στοιχείο που επικρατεί στο τοπίο, αντικαταστάθηκε σε πολλά σημεία από αγρούς αραχιδών (στα αμμώδη εδάφη), σουσαμιού και ρυζιού.

Στα νότια, τέλος, το έδαφος της Γ. εισχωρεί σαν σφήνα έως τη νοτιοδυτική πλαγιά των ορέων Νίμπα. Αυτό είναι το ψηλότερο τμήμα της χώρας, που καλύπτεται ακόμα από δάση και από σαβάνες, κατάλληλες για την κτηνοτροφία και, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, για τις φυτείες.

Η πανίδα είναι η χαρακτηριστική της δυτικής Αφρικής, με τυπικά σουδανικά δείγματα στη λεκάνη του Νίγηρα.Στη Γ. δεν υπάρχουν σπουδαίοι ποταμοί, εξαιτίας του σχετικά περιορισμένου της εδάφους· ωστόσο χάρη στις άφθονες βροχές, οι ποταμοί έχουν σημαντικές παροχές με πολύ υψηλούς συντελεστές ροής, επειδή διαρρέουν εκτεταμένες λατεριτικές περιοχές. Το Φουτά Τζαλόν όμως είναι ένας από τους σπουδαιότερους υδρογραφικούς κόμβους της δυτικής Αφρικής, από όπου πηγάζουν δύο σημαντικοί παραπόταμοι του Σενεγάλη (ο Μπάφινγκ και ο Μπακογέ), ο Γκάμπια και προπάντων ο Νίγηρας. Ο τελευταίος αυτός, με την ονομάσια Ντιούμπα, κατέρχεται από την ανατολική πλευρά των ορέων Λόμα, στα σύνορα με την Σιέρα Λεόνε, και αφού δεχτεί διάφορους παραποτάμους, ανάμεσα στους οποίους τον Τινκίσο και τον Μίλο, εισέρχεται στο Μάλι περίπου 50 χλμ. κάτω από τη Σιγκιρί.

Οι δυτικές πλαγιές του Φουτά Τζαλόν διαρρέονται, τέλος, από πολυάριθμους σύντομους ποταμούς και έτσι η παράκτια λωρίδα έχει πάρει την ονομασία περιοχή των ποταμών· ο μεγαλύτερος από αυτούς είναι ο Κονκουρέ, που εκβάλλει με έναν μεγάλο ποταμόκολπο στα βόρεια της Κονακρί.Τον 15o αι., όταν άρχισαν τα συστηματικά ταξίδια πορτογαλικών πλοίων κατά μήκος των ακτών της σημερινής Γ., αυτή ήταν ήδη από καιρό σταθερά κατοικημένη από σουδανικούς πληθυσμούς που υπάγονταν κατά ένα μέρος στα ισχυρά βασίλεια της Γκάνας και του Μάλι. Η πολιτική συνοχή των βασιλείων αυτών καθυστέρησε την ίδρυση των πρώτων ευρωπαϊκών αποικιακών πυρήνων έως τον 17o αι. Αυτοί δημιουργήθηκαν το 1634, χάρη σε μια γαλλική εταιρεία που λειτουργούσε ήδη στην Σενεγάλη, η οποία όμως περιόρισε τη δράση της στην παράκτια λωρίδα, ενώ η εξερεύνηση του εσωτερικού έμελλε να γίνει μόνο κατά το δεύτερο μισό του 19ου αι. Σήμερα, η εθνική ομάδα που επικρατεί είναι, όπως και τον 15o αι., η ομάδα των Φουλανί (ή Πεούλ) που αποτελεί το 40% όλου του πληθυσμού της χώρας, ενώ οι Μαλίνκε (που ανήκουν στην ομάδα Μάντε) έρχονται αμέσως μετά σε αριθμό και φτάνουν το 30% του συνόλου.

Υπάρχουν ακόμη πολυάριθμες μικρότερες ομάδες που κάνουν πιο περίπλοκο το εθνολογικό πλαίσιο της Γ. Στο βορειοδυτικό τμήμα έχουν βρεθεί πολυάριθμα λείψανα αρχαϊκών πληθυσμών, που διασκορπίστηκαν από τη διείσδυση των σουδανικών πληθυσμών και κατέφυγαν σε προστατευμένες περιοχές, προπάντων παράκτιες και δασικές.Η Γ. δεν έχει ακατοίκητα εδάφη· ακόμη και οι εκτεταμένες δασικές επιφάνειες είναι κατοικημένες από πολύ παλιά. Αντίθετα η ακτή κατοικήθηκε σε πολύ πρόσφατες εποχές, όταν η αποικιοκρατία εισήγαγε καινούριες μορφές οικονομικής δραστηριότητας, ευνοώντας την ανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής πόλης, της Κονακρί. Έτσι, ενώ γύρω από την πρωτεύουσα παρατηρούνται πολύ υψηλές τιμές πυκνότητας, οι παράκτιες περιοχές βορειότερα παραμένουν ακόμα αραιοκατοικημένες· υψηλές τιμές (228 κάτ. ανά τ. χλμ.) παρατηρούνται και στο Κερουανέ. Τέλος, η ανθρώπινη παρουσία γίνεται ολοένα και πιο αραιή όσο προχωρούμε στο εσωτερικό της χώρας. Αξιοσημείωτο είναι το εσωτερικό μεταναστευτικό φαινόμενο προς τις τοποθεσίες όπου ζητείται εργατικό δυναμικό και συνεπώς στα μεγαλύτερα κέντρα, στις περιοχές των ορυχείων και στις ζώνες των φυτειών.

Αποδεκατισμένος στο παρελθόν από το δουλεμπόριο και τους πολέμους, ο πληθυσμός της Γ. διπλασιάστηκε τα τελευταία πενήντα χρόνια. Οι καλύτερες συνθήκες διατροφής, υγιεινής και περίθαλψης τείνουν να συγκρατήσουν τη μεγάλη θνησιμότητα ενώ οι γεννήσεις διατηρούνται σε υψηλότατο ποσοστό. Το 2002 η χώρα αριθμούσε 7.955.710 κατ., με πυκνότητα 31 κατ. τ. ανά τ. χλμ., ετήσιο ρυθμό αύξησης του πληθυσμού της τάξεως του 1,96% και προσδόκιμο ζωής τα 43 χρόνια για τους άνδρες και τα 48 για τις γυναίκες.Η πιο διαδεδομένη μορφή οικισμού στη Γ. είναι το χωριό, που διατηρεί ακόμη την παραδοσιακή του όψη, τουλάχιστον στις πιο απομακρυσμένες περιοχές. Η τυπική κατοικία είναι κυκλική, με περιμετρικούς τοίχους από λάσπη, ψάθες στα ανοίγματα και κωνική σκεπή από άχυρο. Γενικά είναι μικρή και αποτελεί μέρος μιας ομάδας από καλύβες κατοικημένες από μέλη της ίδιας οικογένειας ή από τις γυναίκες (με τα αντίστοιχα παιδιά) ενός και μόνου συζύγου. Δίπλα υπάρχει ένα μικρό κομμάτι γης που καλλιεργείται με κηπευτικά. Στους Φουλανί, η καλύβα, μολονότι διατηρεί τα βασικά χαρακτηριστικά, μπορεί να είναι πολύ μεγάλη και να δέχεται περισσότερους πυρήνες της ίδιας οικογένειας. Γενικά τα χωριά των Φουλανί είναι περιφραγμένα από ψηλούς πασσάλους ή από τοίχους φτιαγμένους με λάσπη. Υπάρχουν ακόμα πολυάριθμες νομαδικές ή ημινομαδικές ομάδες, που ζουν σε προσωρινές ή μεταφερόμενες καλύβες. Υπάρχουν εξάλλου ομάδες ψαράδων που ζουν σε καλύβες φτιαγμένες πάνω σε πασσάλους, κατά μήκος των ποταμών, και οι ομάδες του δάσους –όσες έχουν απομείνει– σε μικρά καταφύγια φτιαγμένα στα δέντρα.Η πρωτεύουσα Κονακρί (Conakry, 1.587.596 κάτ. το 2002) είναι η σημαντικότερη πόλη της χώρας. Τα υπόλοιπα αξιοσημείωτα αστικά κέντρα της Γ. είναι η Κιντιά (Kindia, 75.910 κάτ. το 2002), η Κανκάν (Kankan, 120.320 κάτ. το 2002) και η Λαμπέ (Labé, 87.398 κάτ. το 2002).Η οικονομική ανάπτυξη της Γ. πέρασε από διάφορες φάσεις. Ο ριζικός εξαφρικανισμός των γεωργικών και βιομηχανικών δραστηριοτήτων και των υπηρεσιών, που άρχισε μετά την ανεξαρτησία και που πραγματοποιήθηκε με την εθνικοποίηση των φυτειών, μερικών ορυχείων και βιομηχανικών συγκροτημάτων και των μέσων μεταφοράς, μειώθηκε κατά τα επόμενα χρόνια. Η σχεδόν πλήρης παράλυση της παραγωγής, παρά τη βοήθεια των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, και η μεγάλη οικονομική κρίση που έπληξε τη χώρα ανάγκασαν την κυβέρνηση να επανασυνδέσει τις σχέσεις της με τις δυτικές αγορές, που είχαν διακοπεί απότομα το 1958. Για την εκμετάλλευση του μεγάλου ορυκτού πλούτου έγινε δεκτή η επέμβαση πολυεθνικών εταιρειών, που υποχρεώθηκαν όμως να ακολουθήσουν τις γραμμές της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής και να επενδύουν ξανά στη χώρα ένα καθορισμένο ποσό από τα κέρδη τους. Παρά τις τεράστιες επενδύσεις στον τομέα των ορυκτών (συγκροτήματα και μεσοδομές) για την εξόρυξη βωξίτη, διαμαντιών, σιδήρου, τα αναπτυξιακά σχέδια έδιναν προτεραιότητα στον γεωργικό τομέα. Οι προσπάθειες εκβιομηχάνισης συνδέονται έτσι με την αγροτική παραγωγή.

Η Γ. έχει δυνατότητες ανάπτυξης αφού θεωρητικά είναι από τις πιο πλούσιες χώρες της Αφρικής. Διαθέτει ποικιλία ορυκτού πλούτου (χρυσό, διαμάντια, ουράνιο, κοβάλτιο, βωξίτη, σίδηρο κλπ.) καθώς και γόνιμο έδαφος όπου καλλιεργούνται διάφορα προϊόντα. Η πολύχρονη δικτατορική διακυβέρνηση της χώρας από τον Σεκού Τουρέ και η διαφθορά του πολιτικού καθεστώτος δεν επέτρεψαν τη δημιουργία έργων υποδομής, ενώ οι δυτικές χώρες αρνήθηκαν να επενδύσουν όσο διαρκούσε το καθεστώς του Τουρέ. Εκτός των έργων υποδομής παρατηρείται επίσης έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού.

Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) της Γ. το 2001 ήταν 15.000 εκατ. δολάρια ΗΠΑ και το κατά κεφαλήν εισόδημα 1.970 δολάρια, ενώ ο πληθωρισμός το 2000 ήταν περίπου 6%. Η ανεργία στη χώρα είναι περιορισμένη, αλλά υπάρχει υποαπασχόληση μεγάλου μέρους του ενεργού πληθυσμού.Ο γεωργικός τομέας περιλαμβάνει προϊόντα τα οποία αφενός ενισχύουν τη βιομηχανία τροφίμων (βολβοί, κεχρί και σόργο, ρύζι, καλαμπόκι, φρούτα κλπ.) και αφετέρου συμβάλλουν σημαντικά στις εξαγωγές της χώρας (ανανάς, μπανάνες, φοινικέλαιο, καπνός, καφές, εσπεριδοειδή).Η κτηνοτροφία είναι πατροπαράδοτη δραστηριότητα για τους πληθυσμούς (ιδιαίτερα τους Φουλανί) των πιο υψηλών περιοχών του Φουτά Τζαλόν και των εσωτερικών σαβανικών λωρίδων, αλλά η τεχνική εκτροφής είναι ελάχιστα ορθολογική. Μερικοί πρότυποι σταθμοί και η εθνική εκστρατεία κατά των επιδημιών έχουν σημειώσει ωστόσο σημαντικές προόδους.

Η θάλασσα είναι πλούσια σε ψάρια, αλλά οι αλιευτικές δραστηριότητες είναι ακόμα ελάχιστα επικερδείς, εξαιτίας των πατροπαράδοτων μέσων που χρησιμοποιούνται. Το κράτος, πάντως, έχει δημιουργήσει έναν αλιευτικό στολίσκο και βιομηχανίες κονσερβών. Το 1992 το συνολικό αλίευμα ανερχόταν σε 37.000 τόνους.Η προαποικιακή περίοδος. Η Γ. έχει λάβει την ονομασία της από το παλαιό εμπορικό κέντρο Γκινέα (ή Τζένι ή Τζενέ) στον άνω Νίγηρα ή από το αρχαίο κράτος της Γκάνας. Η χώρα αποτέλεσε αρχικά τμήμα της αυτοκρατορίας Σόσο (δεύτερο μισό 12ου αι. με πρώτο μισό 13oυ αι. μ.Χ.) και ύστερα της πολύ πιο εκτεταμένης αυτοκρατορίας του Μάλι. Οι Ευρωπαίοι εμφανίστηκαν πιθανότατα στις ακτές αυτές τον 14o αι., αλλά οι πρώτες εξερευνήσεις και οι πρώτοι οικισμοί πραγματοποιήθηκαν περίπου στα μέσα του 15oυ αι. με τους Πορτογάλους θαλασσοπόρους. Σε αυτούς οφείλονται οι πρώτες σχέσεις στην περιοχή, που επρόκειτο αργότερα, μεταξύ 16oυ και 18oυ αι., να κατακλυστεί από τις διάφορες ευρωπαϊκές εμπορικές εταιρείες, περισσότερο ως ενδιάμεσος σταθμός στα ταξίδια προς την Ανατολή και ως αγορά εξαγωγής προϊόντων παρά για σκοπούς αποικιακής εγκατάστασης.

Η περίοδος της αποικιοκρατίας. Στις πρώτες δεκαετίες του 19oυ αι. η Γαλλία άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για τη Γ. και, μετά την εξερεύνηση του Ρενέ Καγέ από την ακτή μέχρι το Τιμπουκτού το 1827 και άλλες εξερευνήσεις, το 1842 συνήψε συνθήκες προστασίας με διάφορες φυλές. Τον Ιανουάριο του 1856 κατελήφθη το υψίπεδο Μποκέ από τον Πινέ-Λαμπράντ και εν συνεχεία, μετά τις εξερευνήσεις στο Φουτά Τζαλόν και στη λεκάνη του ποταμού Μπάφινγκ, διάφοροι φύλαρχοι υποτάχθηκαν στη Γαλλία και ο Άλμαμι ή σουλτάνος του Φουτά Τζαλόν υπέγραψε το 1881 την πρώτη συνθήκη.

Ύστερα από μια συμφωνία με την Αγγλία (1882) για τον καθορισμό των συνόρων, η γαλλική διείσδυση προς τη λεκάνη του άνω Νίγηρα εμποδίστηκε από τον Άλμαμι Σάμορι Τουρέ, που τελικά ηττήθηκε και συνελήφθη στην Γκουελέμου το 1898.

Η περίοδος της ανεξαρτησίας. Οι σταθμοί της πολιτικής εξέλιξης της Γ. δεν διαφέρουν από εκείνες που πραγματοποιήθηκαν στα άλλα εδάφη της δυτικής και ισημερινής Γαλλικής Αφρικής ύστερα από το σύνταγμα του 1946 και τον νόμο-πλαίσιο του 1956. Αλλά ο προσανατολισμός των πολιτικών αντρών της Γ. και ιδιαίτερα του ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος της Γουινέας (ΔΚΓ) Σεκού Τουρέ, έμελλε να είναι εντελώς αντίθετος με οποιονδήποτε συμβιβασμό στο θέμα της ανεξαρτησίας· αποτέλεσμα ήταν η Γ. να αντιταχθεί στην είσοδο στη Γαλλοαφρικανική Κοινότητα –μοναδική ανάμεσα στα υπερπόντια γαλλικά εδάφη– ύστερα από το συνταγματικό δημοψήφισμα στις 28 Σεπτεμβρίου 1958. Από τη βίαιη αυτή ρήξη με τη Γαλλία δημιουργήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1958 η Δημοκρατία της Γ.

Το μονοκομματικό καθεστώς του Σεκού Τουρέ και του ΔΚΓ στη Γ. υπήρξε σκληρό απέναντι στην αντιπολίτευση. Πολλοί κάτοικοι εγκατέλειψαν τη χώρα, ενώ σημειώθηκαν και επανειλημμένες απόπειρες ανατροπής του. Το 1970 πορτογαλικά στρατεύματα και εξόριστοι της Γ. αποπειράθηκαν να ανατρέψουν το καθεστώς, αλλά απέτυχαν και πολλοί από τους πρωταγωνιστές της απόπειρας αργότερα εκτελέστηκαν. Από το 1975, το καθεστώς προσπάθησε να επιβάλει την κυριαρχία των συνεταιρισμών σε όλες τις εμπορικές συναλλαγές με αποτέλεσμα να υπάρξουν μεγάλες διαδηλώσεις, συλλήψεις και νεκροί· τελικά ο Τουρέ ανακάλεσε τα μέτρα αυτά. Στα τέλη του 1978, το καθεστώς άρχισε να εγκαταλείπει τις αυστηρές μαρξιστικές αρχές και να απομακρύνεται από την πρώην Σοβιετική Ένωση και τότε πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίσκεψη Γάλλου προέδρου στην ανεξάρτητη Γ. Στις εκλογές του 1980, εξελέγησαν όλοι οι υποψήφιοι του μοναδικού κόμματος και το 1982 ο Τουρέ ανανέωσε για τέταρτη φορά την επταετή θητεία του χωρίς αντίπαλο.

Τον Μάρτιο του 1984 ο Σεκού Τουρέ πέθανε κατά τη διάρκεια εγχείρησης στις ΗΠΑ και πριν οριστεί διάδοχός του, οι ένοπλες δυνάμεις κατέλαβαν την εξουσία με αναίμακτο πραξικόπημα. Την εξουσία ανέλαβε μια στρατιωτική επιτροπή εθνικής παλινόρθωσης με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Λανσάνα Κοντέ, η οποία υποσχέθηκε την αποκατάσταση της δημοκρατίας και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μερικές δεκάδες χιλιάδες εξόριστοι κάτοικοι της Γ. επέστρεψαν στη χώρα.

Τον Ιούλιο του 1985, ο πρώην πρωθυπουργός Ντιαρά Τραορέ επιχείρησε αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του προέδρου, ενώ αργότερα ανακοινώθηκε ότι δεκάδες πολίτες –ανάμεσά τους και πρώην υπουργοί– είχαν καταδικαστεί σε θάνατο, σε μυστικές δίκες για εγκλήματα που είχαν διαπραχθεί την εποχή του Σεκού Τουρέ. Όπως αποκαλύφθηκε όμως αργότερα, πολλοί είχαν εκτελεστεί την επομένη του αποτυχημένου πραξικοπήματος και ανάμεσά τους ο Τραορέ. Στα τέλη του 1985 η Γ. άρχισε να εφαρμόζει τις ριζικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ως προϋπόθεση παροχής βοήθειας στη χώρα.

Τον Ιανουάριο του 1988, μεγάλες διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα Κονακρί ανάγκασαν την κυβέρνηση να εγκαταλείψει την απόφαση για μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των βασικών αγαθών.

Τον Δεκέμβριο του 1990 στη Γ. πραγματοποιήθηκε δημοψήφισμα που ενέκρινε με συντριπτική πλειοψηφία τη δημιουργία νέου συντάγματος. Στις αρχές του 1991 νέα μεταβατική επιτροπή ανέλαβε το έργο της υπό την προεδρία του Κοντέ. Νέες ταραχές ξέσπασαν στα πανεπιστήμια και η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αυξήσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και να μειώσει τους μισθούς των υπουργών και των μελών της Επιτροπής.

Ο πρόεδρος Κοντέ ανακοίνωσε στα τέλη του 1991, ότι από τον Απρίλιο του 1992 θα επιτρεπόταν η ελεύθερη λειτουργία των κομμάτων και η διενέργεια πολυκομματικών εκλογών. Στις αρχές του 1992 ο Κοντέ προχώρησε σε αναδιάρθρωση του υπουργικού συμβουλίου, με στόχο την απομάκρυνση πολλών στρατιωτικών από αυτό και τον Απρίλιο του 1992 νομιμοποιήθηκαν δεκαεπτά πολιτικά κόμματα. Στα τέλη του ίδιου έτους η κυβέρνηση ανέβαλε τις εκλογές, επικαλούμενη δυσκολίες στη σύνταξη των εκλογικών καταλόγων και στις αρχές του 1993 σημειώθηκαν σοβαρές ταραχές στην Κονακρί.

Η κυβέρνηση προχώρησε στις εκλογές τον Δεκέμβριο του 1993, εν μέσω βίαιων επεισοδίων ανάμεσα σε οπαδούς του φιλοκυβερνητικού Κόμματος Ενότητας και Προόδου (ΚΕΠ) και στους οπαδούς της αντιπολίτευσης. Παρά τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης για νοθεία, τα επίσημα αποτελέσματα έδωσαν τη νίκη στον Κοντέ με ποσοστό 51,7%, ενώ ο εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης Αλφά Κοντέ εξασφάλισε μόλις το 19,5% των ψήφων.

Τον Φεβρουάριο του 1996 εξαγριωμένοι στρατιώτες στασίασαν διεκδικώντας τους μισθούς τους και στη διάρκεια των ταραχών λεηλάτησαν το προεδρικό μέγαρο. Ο Κοντέ κατηγόρησε τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης ότι προσπαθούσαν να τον ανατρέψουν. Τον Ιούλιο του έτους ο Λανσανά Κοντέ ανακοίνωσε το σχηματισμό νέας κυβέρνησης με επικεφαλής τον τεχνοκράτη Σίντια Τουρέ, με στόχο την αποκατάσταση της ορθής διαχείρισης της οικονομίας και την επιβολή τάξης στον δημόσιο τομέα μετά την αιματηρή εξέγερση του Φεβρουαρίου. Στις προεδρικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 1998 ο Κοντέ αναδείχθηκε νικητής από τον πρώτο γύρο, ενώ ο Αλφά Κοντέ συνελήφθη ύστερα από τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης για νόθευση της εκλογικής διαδικασίας. Τον Σεπτέμβριο του 2000 ο τελευταίος καταδικάστηκε σε πενταετή κάθειρξη.

Τον Μάρτιο του 1999, πρωθυπουργός της χώρας διορίστηκε ο Λαμίν Σιντιμέ. Έναν χρόνο αργότερα, ένοπλες ομάδες από την Σιέρα Λεόνε και τη Λιβερία εισέβαλαν στα σύνορα της Γ. δίνοντας έναυσμα σε μία ένοπλη σύρραξη η οποία έχει λάβει τις διαστάσεις πολέμου και δημιούργησε ένα νέο κύμα προσφύγων προς το εξωτερικό. Έως τις αρχές του 2001, οι συγκρούσεις είχαν κοστίσει τη ζωή σε περισσότερους από 1.000 ανθρώπους.

Το 2001, εξάλλου, η κυβέρνηση διενέργησε δημοψήφισμα για αναθεώρηση του συντάγματος, που θα επέτρεπε την παραμονή του Λανσανά Κοντέ στο προεδρικό αξίωμα. Η αντιπολίτευση απείχε καταγγέλλοντας τις προθέσεις αυτές.Η προφορική λογοτεχνία στη Γ. παραμένει ζωντανή ακόμα και σήμερα, κυρίως με τα τραγούδια και τα επικά άσματα των griots, των περιπλανώμενων βάρδων που διατηρούν την ιστορική μνήμη του λαού. Τα Fulbe διακρίνονται για την πρωτότυπη ποίησή τους, παρά για τη σαφή αραβική επίδραση που διακρίνει κανείς σε αυτά. Ο πρώτος συγγραφέας της Γ. υπήρξε, πιθανώς, ο Χoυάν Λατίνο, σκλάβος που έζησε στην Ισπανία τον 16o αι. και έγραψε έργα στη λατινική γλώσσα, μεταξύ των οποίων και ένα ποίημα για τη μάχη του Λεπάντο. Η γαλλική αποικιοκρατία άσκησε έντονη δυτική επιρροή στις τοπικές ελίτ και έστρεψε το ενδιαφέρον τους προς την εθνολογική έρευνα. Πριν από την ανεξαρτησία, στη γαλλόφωνη λογοτεχνία της χώρας κυριαρχούσε ο διεθνούς φήμης μυθιστοριογράφος Καμάρα Λαϊγέ (1928–1980) και ο δραματικός συγγραφέας Κέιτα Φοντέμπα (1921–1969), ιδρυτής των διάσημων μπαλέτων της Γ. και του Αφρικανικού Θεάτρου. Μεταξύ των διηγηματογράφων διακρίθηκαν ο Εμίλ Σισέ και ο Π. Μοντουπέ. Μετά την ανεξαρτησία, η λογοτεχνική σκηνή αναστατώθηκε από τον πολιτικό ηγέτη Σεκού Τουρέ, ο οποίος πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε τύραννο και άσκησε διώξεις εναντίον των διανοουμένων. Ο ίδιος υπήρξε γόνιμος συγγραφέας, αφού την εποχή του θανάτου του τα έργα του ξεπερνούσαν τους τριάντα τόμους.

Υπό τις συνθήκες αυτές, η λογοτεχνία τέθηκε στην υπηρεσία της πολιτικής. Όμως, οι καλύτεροι εκπρόσωποι της λογοτεχνίας της χώρας βρέθηκαν στην εξορία, μη αποδεχόμενοι τις ιδεολογικές επιλογές του μονοκομματικού καθεστώτος του Σεκού Τουρέ. Εκτός από τους ήδη γνωστούς, Καμάρα Λαϊγέ και Ταμσίρ Νιανέ, που ασχολήθηκαν με την ιστορική έρευνα, αναδείχθηκαν επίσης τρεις μυθιστοριογράφοι διεθνούς φήμης: ο Αλιουνέ Φαντουρέ, που πραγματεύεται το θέμα της πάλης μεταξύ μιας καταπιεστικής παράδοσης και ενός αλλοτριωτικού εκσυγχρονισμού· ο Γουίλιαμ Σασίν, τα μυθιστορήματα του οποίου έχουν ως άξονα τις συγκρούσεις στην Αφρική και χαρακτηρίζονται από μεγάλη δραματική δύναμη· τέλος, ο Τιέρνο Μονενέμπο που τιμήθηκε το 1986 με το Α’ λογοτεχνικό βραβείο της Μαύρης Αφρικής. Οι τρεις συγγραφείς στα έργα τους εξέφρασαν αγανάκτηση, οργή, πόνο και ένα αίσθημα βαθιάς αποστέρησης για την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της σύγχρονης Αφρικής.

Η πτώση του Σεκού Τουρέ, όμως, δεν σήμανε και το τέλος των δυσκολιών που παρουσίασε η ανάπτυξη της λογοτεχνίας στη χώρα. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, εντούτοις, στη Γ. έχουν εμφανιστεί αρκετοί αξιόλογοι συγγραφείς, όπως ο Κ.Ο. Καντέ, ο Ανσουμάνε Ντορέ, ο Ναντίν Μπαρί, ο Μαμαντού Σισέ, ο Κ. Ντιαρέ καθώς και η Κέσο Μπαρί.Η Γ. παρουσιάζει ένα πλούσιο μωσαϊκό εθνοτήτων και πολιτισμών. Μολονότι καθεμία από τις εθνικές ομάδες έχει διατηρήσει τα χαρακτηριστικά της (έθιμα, δοξασίες, διατροφή, περιβάλλον), ένας ορισμένος αριθμός κοινών στοιχείων, που καθορίζουν τον σημερινό πολιτισμό της Γ., εισήχθη από την ισλαμική και τη χριστιανική θρησκεία, από την αποίκιση και κυρίως από την επαναστατική πολιτική της τοπικής κυβέρνησης, η οποία ανέλαβε τα ηνία της χώρας από την ανεξαρτησία της χώρας το 1958.

Ανάμεσα στις κυριότερες ομάδες που μορφοποίησαν τη σύγχρονη Γ. είναι οι Μαλίνκε και οι Φουλανί. Οι πρώτοι ζουν στην άνω Γ., αλλά στην πραγματικότητα μέχρι την Μπαμάκο, την πρωτεύουσα του Μάλι· είναι άνθρωποι ψηλού αναστήματος, θαυμάσιοι γεωργοί που υιοθέτησαν με εντυπωσιακή ταχύτητα την τεχνική καλλιέργειας του ρυζιού και των φυτών ευρωπαϊκής προέλευσης. Η άλλη σπουδαία εθνική ομάδα, οι Φουλανί, βρίσκεται εγκατεστημένη στον ορεινό όγκο του Φουτά Τζαλόν. Οι Φουλανί της Γ. είναι ένα τμήμα της μεγάλης μετανάστευσης που τον 15o αι. ήρθε από τα σύνορα της Μέσης Ανατολής.

Κοινωνική οργάνωση. Οι Φούλα, όπως οι Μαλίνκε της άνω Γ., είναι πολυγαμικοί. Κάθε γυναίκα μένει με τα παιδιά της σε μια απομονωμένη καλύβα με έναν μικρό κήπο που καλλιεργεί μόνη της. Η οικογένεια αποτελείται από όλους τους απογόνους ενός παππού και στην πόλη ζει σε μια εκχώρηση, δηλαδή ένα μεγάλο τετράγωνο στις πλευρές του οποίου είναι φτιαγμένες οι καλύβες, στις οποίες ζουν οι γονείς, τα παιδιά, οι θείοι και οι θείες. Στη Γ. υπάρχουν τρεις μεγάλες θρησκείες: ο ανιμισμός, ο ισλαμισμός και ο χριστιανισμός. Το 85% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι. Στην ύπαιθρο, ο ισλαμισμός διαδίδεται ολοένα και περισσότερο. Στις πόλεις, αντίθετα, η ανάμειξη των φυλών και ο ρυθμός της σύγχρονης ζωής δημιουργούν ένα περιβάλλον παρακμής του θρησκευτικού πνεύματος. Ωστόσο, όπως ο χριστιανισμός επηρέασε τη δυτική Ευρώπη δημιουργώντας έναν ορισμένο τύπο πολιτισμού, έτσι και ο ισλαμισμός υπήρξε παράγοντας ενότητας ανάμεσα σε διαφορετικούς λαούς, οδηγώντας σε μια κοινή ηθική, σε μια κοινή διοίκηση, ακόμα και σε καινούργιες τεχνικές (ύφανση του βαμβακιού, διοικητική οργάνωση).

Χαρακτηριστικά μουσικά όργανα της Γουινέας στους δρόμους της Κανακρί. Το σημερινό πολιτικό καθεστώς προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανές τις σημαντικότερες παραδόσεις του εθνικού φολκλόρ.

Ο πρώτος ηγέτης της ανεξάρτητης Γουινέας, Σεκού Τουρέ.

Χαρτονόμισμα των 5.000 φράγκων Γουινέας, που εκδόθηκε το 1998.

Ένα χωριό της φυλής Φουτά στη Γουινέα, όπου ένας τεχνίτης εξηγεί τα μυστικά του επαγγέλματός του στη νεαρή κόρη του.

Ένα χωριό της παλαιονεγρίτικης φυλής Μπασάρι, στη Γουινέα.

Πλατεία της Κονακρί, πρωτεύουσας της Γουινέας (φωτ. Sef).

Επίσημη ονομασία: Δημοκρατία

της Γουινέας

Παλαιότερη ονομασία: Γαλλική Γουινέα

Έκταση: 245.857 τ. χλμ.

Πληθυσμός: 7.955.710 (2002)

Πρωτεύουσα: Κονακρί

(1.587.596 κάτ. το 2002)